The heat was moaning like a dog       and through the tall window sunlightsplashed down on my atlas of the world.       I knew Appelscha and India,America, New York and Wolvega       and that red dot was Stork.The world, we learned, was round,       and deep beneath our classroom,far down, under the lee of day,       New Zealand lay, and night.That afternoon, at a crossing,       I noticed cracks in the road.I thought: beneath the asphalt lies the dark       and saw two fishermen peering by a lamp.The moon shone on an open safe.       A plunderer was burying his loot.Somewhere a pale butcher floated       out of his shop in his own blood.What did I know about the tricks of night,       when you were penniless and without friends.I looked up at the sky – for all I knew       the sun existed just for me,born in a village time could not destroy,       in the infinity of May. Onder het asfaltDe hitte kreunde als een hond    en door het hoge venster plensdezonlicht op mijn Grote Bosatlas.    Ik kende Appelscha en India,Amerika, New York en Wolvega    en bij die rode stip stond Stork.De wereld, leerden wij, was rond,    en loodrecht onder onze klasin de beschutting van de dag    lag Nieuw-Zeeland, was het nacht.Die middag kwam ik bij een zebrapad    waar ik de barsten in het asfalt las.Daaronder is het donker, dacht ik,    en zag twee vissers turen bij een lamp.De maan bescheen een open kluis.    Een plunderaar begroef zijn buit.Ergens dreef een bleke slager    in zijn bloed de winkel uit.Wat wist ik van de streken van de nacht    wanneer je zonder geld of vrienden zat?Ik keek weer op en wist niet beter    of de zon bestond alleen voor mij,geboren in een onverwoestbaar dorp    in de oneindigheid van mei.